Vrijwilligerswerk bij WILDLANDS voelt als uitje

Tijdens een dienst in het dierenpark WILDLANDS kan er altijd iets verrassends gebeuren. Een net gearriveerde vicuña, een tropische bloem die tot bloei komt, een trouwerij in de warme jungle of een snorkelende olifant. Voor Liesbeth den Heijer voelt haar vrijwilligerswerk in elk geval als een uitje.

Het verhaal van Liesbeth is één van de 100 verhalen die dit jaar gedeeld worden met de campagne Mensen Maken Nederland, vanwege het Nationaal Jaar Vrijwillige Inzet, bij aanvang geopend door Koningin Maxima. Met veel ambitie en gedrevenheid zetten in heel Nederland mensen zich in voor een ander en zorgen voor veel verbinding in onze samenleving. Zoals Liesbeth den Heijer.

Geiten melken

Elke week gaat Liesbeth een paar uur naar het park in Emmen om zich als vrijwilliger in te zetten. Voordat ze met pensioen ging, zeiden haar collega’s dat ze wel als vrijwilliger terug zou komen bij Taalhuis, de organisatie waar ze in haar werkend leven coördinator was. “Nee hoor”, riep ze destijds altijd gekscherend, “dan ga ik lekker geiten melken ofzo!” Eerst even een jaartje niks doen, dat leek haar ook wel wat. Maar al op de eerste dag van haar pensioen liep het anders. “Ik was die dag met mijn zoon in WILDLANDS en hij zag een van de vrijwilligers staan. ‘Oh mam, dat is ook echt wat voor jou’, zei hij.” Dat bleek te kloppen. Nadat Liesbeth contact opnam met het park, kon ze al snel meedoen met een van de vrijwilligerstrainingen en voelde zich op haar plek. “Ik leerde over gastvrijheid en wat je moet doen als een kind kwijt is of zich een calamiteit voordoet.” Geen geiten melken dus, maar ze loopt wel elke week tussen de dieren.

Van de jungle naar de noordpool

De vrijwilligers in WILDLANDS wisselen af tussen de warmte van grote kas, de buitenjungle, de savanne en het koude gebied. “Mensen denken vaak dat wij ook de dieren verzorgen, maar dat is niet het geval, wij staan bezoekers te woord als gastheren en -vrouwen.” Bij de dienst hoort ook een beetje toezicht houden. “Bij de doodshoofdaapjes in de buitenjungle mogen bezoekers geen eten in hun handen hebben. De aapjes springen er los rond en kunnen zo van alles te pakken krijgen wat absoluut niet goed voor ze is.” Het toezicht wordt gevolgd door een ronde door de overdekte jungle en na de pauze loopt Liesbeth in de twee andere gebieden. “Het is heel veelzijdig werk zo. Ook in de winter is het leuk, want dan helpen de vrijwilligers achter de schermen, waar de bezoekers in dat seizoen ook een kijkje mogen nemen.”

Slurf als snorkel

Hoewel Liesbeth pas sinds 2019 actief is voor de Stichting Vrijwilligers WILDLANDS & Atlas Theater, voelt het al als een heel lange tijd. Ze voelt zich er op haar plek. “Het is ook zo’n mooi park, de dieren hebben het goed, de medevrijwilligers zijn aardig en de bezoekers van het park zijn altijd blij, want ze zijn een dagje uit en dat geeft een prettige sfeer. Ik voel me echt bevoorrecht dat ik me hier kan inzetten. Na een dienst ga ik moe, maar voldaan naar huis.” Ze wijst als laatste nog even naar de olifanten, de jonge puberende mannetjes die nu in de grote overdekte kas staan. “Bij een van de eerste diensten die ik deed, zag ik een olifant helemaal onder water gaan, ik vroeg me af of dat wel goed ging, maar kennelijk gebruiken ze hun slurf als een snorkel, leuk toch?”

Tekst en foto: Annemieke Dubbeldeman - Mensen Maken Nederland .